Μάιος 2013
Οι Πανηγυρισμοί..
Σε πανηγυρικό κλίμα ανακοινώθηκε η συμφωνία για την υπογραφή της Κλαδικής Σύμβασης Εργασίας.Η νέα συμφωνία που θα έχει ισχύ 2,5χρόνια προβλέπει μείωση μισθού 6%, αναστολή (δηλαδή κατάργηση) του επιδόματος ισολογισμού που σε ετήσια βάση αντιστοιχεί σε 3,5%, επέκταση ωραρίου σε κεντρικές υπηρεσίες ως τις 7 το βράδυ με βάρδιες (διευθυντικό δικαίωμα με κοινωνικά όμως κριτήρια) καθώς και αλλαγή του επιτοκίου (από 3% σε 2%) δανείων συναδέλφων.
Στα Δελτία Τύπου της ΟΤΟΕ η συμφωνία χαρακτηρίζεται ως “συμφωνία ιστορικής σημασίας” που ..“Διασφαλίζει την εργασία, παρέχοντας ασφάλεια στους εργαζομένους για 2,5 χρόνια”, “κατοχυρώνει το θεσμό των συλλογικών συμβάσεων” και “καταξιώνει την ΟΤΟΕ και το συνδικαλιστικό κίνημα στις τράπεζες..”
Μάλιστα αναφερόμενοι στην “καταστροφική λαίλαπα των μνημονίων” καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι εργαζόμενοι στις τράπεζες εφόσον σε τέτοιες κοινωνικές συνθήκες έχουν σύμβαση, πρέπει να είναι ικανοποιημένοι και ευχαριστημένοι. Μας λένε ότι η συμφωνία αυτή δίνει μήνυμα προοπτικής στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τη συμφωνία χαιρέτησε και ο Υπουργός Εργασίας Βρούτσης κι όλα τα ΜΜΕ….
Οι «λεπτομέρειες» που αποσιωπήθηκαν…
1.Σε αυτή τη συμφωνία δεν διασφαλίζονται, όπως ψευδώς γράφουν, οι θέσεις εργασίας ,γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει καμία τέτοια δέσμευση. Αυτό που υπάρχει σε επίπεδο διατύπωσης είναι η “βούληση των δύο μερών για την διασφάλιση των θέσεων εν μέσω συγχωνεύσεων - εξαγορών. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι η λέξη “βούληση” είναι απλά μια ευχή.2.Πριν την τελική συμφωνία η διοίκηση της ALPHA ζήτησε την κατάργηση άρθρου της επιχειρησιακής σύμβασης της Εμπορικής Τράπεζας που προέβλεπε την αύξηση του επιχειρησιακού επιδόματος κατά 3% σε περίπτωση που θα εφαρμόζονταν μειώσεις άνω του 3% (η μείωση από τη κλαδική συνολικά φτάνει το 10%)από άλλες συλλογικές συμβάσεις ή νόμους. Τότε επίσης πανηγύριζαν για την επιχειρησιακή σύμβαση, λέγοντας και τότε ότι μας διασφάλισαν και δεν μπορούσαμε να πετύχουμε κάτι καλύτερο, ότι φτηνά τη γλιτώσαμε και ότι με υπευθυνότητα μας έσωσαν με λίγες μειώσεις που ήταν απαραίτητες. Εν κρυπτώ ΔΗΣΥΕ και ΔΑΚΕ υπέγραψαν τη κατάργηση αυτού του άρθρου χωρίς να ρωτήσουν ή να ενημερώσουν τους εργαζόμενους. Τον ίδιο εκβιασμό άσκησε και η Εθνική Τράπεζα στο σύλλογο τους, απειλώντας μάλιστα με καταγγελία και της επιχειρησιακής και περικοπή όλων όσων προβλέπονταν με τη λήξη της μετενέργειας.
3.Καμία από τις υπόλοιπες δυνάμεις του συλλόγου (ΕΑΣ,ΕΣΑΚ) δεν θεώρησαν απαραίτητο να ενημερώσουν και καταγγείλουν έστω στους εργαζόμενους την απόφαση των ΔΗΣΥΕ και ΔΑΚΕ να υπογράψουν κρυφά αλλαγές στην επιχειρησιακή.
Το δίλημμα..
“ή υπογράφουμε κλαδική με περικοπές ή καταλήγουμε σε ατομικές συμβάσεις”. Αν θεωρήσουμε ότι αυτό ισχύει και όλο αυτό το διάστημα δεν υπήρχε τίποτα που να περνάει από το χέρι των εργαζομένων έτσι ώστε να διεκδικήσουν κάτι άλλο, τότε η συμφωνία αυτή θα εκτιμηθεί ως ένα πολύ θετικό γεγονός. Όμως αυτό δεν ισχύει.Αυτό το δίλημμα το έβαλαν οι τραπεζίτες και πολύ κακώς το καλλιέργησαν οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές δυνάμεις ΔΗΣΥΕ και ΔΑΚΕ, τόσο μέσα από τις ανακοινώσεις τους όσο και μέσα από τις ενημερώσεις σε εργασιακούς χώρους. Αποκορύφωμα αυτής της προσπάθειας αποτελεί και η ενημέρωση του προέδρου της ΟΤΟΕ σε κεντρική διεύθυνση με στόχο ακριβώς αυτόν, την ενίσχυση αυτού του διλήμματος.
Στη πραγματικότητα το δίλημμα που κάθε φορά προκύπτει μπροστά στις απαιτήσεις των εργοδοτών είναι αγώνας και αντίσταση ή υποταγή και εδώ οι πλειοψηφούσες δυνάμεις του κλάδου για άλλη μία φορά διάλεξαν το δρόμο της υποταγής. Δεν μπορούμε να μιλάμε για επιτυχία ή για την επίτευξη της καλύτερης δυνατής συμφωνίας γιατί αυτό προϋποθέτει μαζικές γενικές συνελεύσεις, συλλογική δράση και αγώνα, διαδικασίες τις οποίες επιμελώς οι πλειοψηφούσες παρατάξεις «έθαψαν» κρατώντας τον χώρο τρεις μήνες τώρα σε απόλυτη αδράνεια.
Το αδιανόητο..
Είναι πραγματικά αδιανόητο η ομοσπονδία ενός κλάδου να πανηγυρίζει και να μιλάει για διάσωση του συνδικαλιστικού κινήματος την ίδια ώρα που εκδίδονται και μοιράζονται 80.000 φύλλα επιστράτευσης σε εργαζόμενους ενός άλλου κλάδου, επειδή απλά σκέφτηκαν να προχωρήσουν σε απεργία.Είναι απαράδεκτο για το συνδικαλιστικό κίνημα και αποδεικνύει τη κατάντια του όταν 80 χιλιάδες εργαζόμενοι επιστρατεύονται και τα σωματεία των υπόλοιπων κλάδων λειτουργούν σαν να μην τους αφορά.
Συγκεκριμένα η ομοσπονδία μας δεν έχει βγάλει ούτε μία ανακοίνωση συμπαράστασης.
Ακούγεται σαν ανέκδοτο η διάσωση του συνδικαλιστικού κινήματος τη στιγμή που η κυβέρνηση για πολλοστή φορά (ΜΕΤΡΟ, ναυτεργάτες) καταλύει το σύνταγμα καταργώντας το δικαίωμα στην απεργία .
Όταν αμφισβητηθεί και επί της ουσίας πάψει να υφίσταται το ιερό δικαίωμα και μοναδικό όπλο των εργαζομένων, η απεργία, τότε ποια θα είναι αλήθεια η διαπραγματευτική δύναμη της ΟΤΟΕ, όπως και κάθε ομοσπονδίας, σωματείου ή συλλόγου;
Που μας οδηγούν οι παραπάνω συνδικαλιστικές τακτικές…
Όπως και η ανακοίνωση της ΟΤΟΕ γράφει μας οδηγούν «..στην προσαρμογή στις απαιτήσεις και στα εκβιαστικά διλήμματα των καιρών»Τα οποία όπως ο ίδιος ο καιρός αποδεικνύει δεν σταματάνε ποτέ.
Οδηγούν:
•Στον εγκλωβισμό των εργαζομένων σε ψεύτικα και εκβιαστικά διλήμματα που με μαθηματική ακρίβεια φέρνουν σφαγή ακόμα και αν αυτή γίνεται με το γάντι.
•Στην ταύτιση των συμφερόντων των εργαζομένων με τα συμφέροντα των εργοδοτών. (Αμέτρητες ανακοινώσεις της ΟΤΟΕ μιλάνε για τη σημασία που έχει για τους εργαζόμενους, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.)
•Στην αποθέωση της λογικής που λέει ότι σε συνθήκες διάλυσης όλων των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων «σώσαμε το τομάρι μας». Κανένας εργαζόμενος και κανένας κλάδος δεν πρόκειται να σωθεί μόνος του επειδή δείχνει καλή διαγωγή στους εργοδότες. Αυτή η τακτική είναι επικίνδυνη και ονομάζεται εργοδοτικός και όχι υπεύθυνος συνδικαλισμός.
•Στον εφησυχασμό και τον αφοπλισμό των εργαζομένων του κλάδου σε καιρούς που Τρόικα, Κυβέρνηση και εργοδότες απαιτούν το ξήλωμα ακόμα και του τελευταίου κεκτημένου του Ελληνικού λαού. Τη στιγμή που επιστρατεύονται απεργοί, συγχωνεύονται νοσοκομεία και σχολεία, πανεπιστήμια κλείνουν, αδειάζουν τα ασφαλιστικά ταμεία, η ανεργία έχει φτάσει στο 30% δεν μπορούμε να μιλάμε για ασφάλεια και σιγουριά.
•Στην ενίσχυση και παγίωση της λογικής της ανάθεσης που λέει ότι κάποιοι συνδικαλιστές φωστήρες έχουν το δικαίωμα να διαπραγματεύονται τη ζωή, το μέλλον, τις κατακτήσεις δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων χωρίς καν να τους απευθύνουν το λόγο. Λογική που απαξιώνει και καταργεί τελικά την έννοια της πραγματικής εκπροσώπησης και την δύναμη ενός σωματείου που δεν είναι άλλη από τη ενεργητική συμμετοχή όλων μας με άποψη και ουσιαστικές πράξεις υποστήριξης των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι πανηγυρισμοί των εκπροσώπων της ΓΣΣΕ το 2010 για την διαπραγματευτική τους ικανότητα με την οποία τότε «διέσωσαν» την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασία αλλά σήμερα καταργείται.
Τα τραπέζια διαλόγου και συνδιαλλαγών, η προσπάθεια επίτευξης εργασιακής ειρήνης σε καιρούς αντεργατικού πολέμου και η υποταγή των εργαζομένων σε ένα νέο κάθε φορά δίλημμα, στη πραγματικότητα στρώνουν χαλί για την οριστική κατάργηση της συλλογικής διεκδίκησης.
Ο Δικός μας δρόμος…
Η ουσία και η δύναμη του συνδικαλισμού βρίσκεται στην ικανότητά του να αφουγκράζεται τα πραγματικά, καθημερινά ,βασανιστικά προβλήματα των εργαζομένων να οργανώνει και να χαράζει δράσεις με την ενεργή συμμετοχή όλων, για τη διεκδίκηση και την υπεράσπιση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων μας.Οι κυρίαρχες δυνάμεις του συνδικαλισμού περιγράφουν τη δύσκολη και μαύρη πραγματικότητα, για να οδηγηθούν και να οδηγήσουν τους εργαζόμενους στο συμπέρασμα ότι πρέπει να προσαρμοστούμε στα εκβιαστικά διλήμματα, ότι πρέπει να υποταχθούμε στις απαιτήσεις των καιρών και των εργοδοτών. Πιστοί στη λογική και τη πολιτική των πολιτικών τους φορέων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΔΗΜΑΡ) αναπαράγουν τη λογική του μικρότερου κακού και της αποφυγής των συγκρούσεων. Αυτοί αποκαλούν τη τακτική τους «υπεύθυνο συνδικαλισμό» και τους εαυτούς τους «ρεαλιστές».
Εμείς κοιτάμε την πραγματικότητα και το μέλλον και οδηγούμαστε στο συμπέρασμα που η ίδια η ζωή αποδεικνύει, Δεν Θα Σταματήσουν Αν Δεν Τους Σταματήσουμε.
Η ανάπτυξη που μας τάζουν αφορά το αλυσοδέσιμο της χώρας στα ιμπεριαλιστικά δεσμά των ξένων εταίρων ,αφορά το ξεπούλημα των λιμανιών, της δημόσιας περιουσίας και των νησιών, αφορά τους τριτοκοσμικούς όρους που θα πρέπει να πουλάμε την εργασία μας. Και όλα αυτά για να περάσει το υπερηχητικό τρένο της ανάπτυξης πάνω από εμάς.
Τα μικρά και μεγάλα προβλήματα του κλάδου συνδέονται με όλα τα μικρά και μεγάλα προβλήματα του λαού και της χώρας.
Κανένας εργαζόμενος δεν είναι διασφαλισμένος όταν πρέπει να πληρώνει για τα φάρμακα του, όταν παρόλο που πληρώνει ένα σκασμό λεφτά σε κρατήσεις να ψάχνει για ιδιώτη γιατρό, όταν χάνει τη δυνατότητα να σπουδάσει το παιδί του, όταν εξοντώνεται οικονομικά από φόρους και χαράτσια, όταν κάθε χρόνο βλέπει το μισθό του να μειώνεται, όταν οι στρατιές ανέργων διαρκώς αυξάνονται, όταν καταργείται η εθνική γενική συλλογική σύμβαση εργασίας, όταν τέλος παγιώνεται η επίταξη κάθε κλάδου που βγαίνει σε απεργία.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων μας και της εργασίας μας αν δεν μιλήσουμε και κυρίως αν δεν παλέψουμε για την ανάπτυξη ενός ενιαίου πανεργατικού μετώπου ενάντια στη βάρβαρη αντιλαϊκή ξενόδουλη πολιτική των μνημονίων που πλήττει όλους τους τομείς της ζωής μας.
Δεν πρόκειται να σωθεί κανένας αν δεν σωθούμε όλοι.
Παλεύουμε
•Ενάντια στην κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και των συλλογικών κατακτήσεων στη μείωση των μισθών μας, στις απολύσεις..•Ενάντια στη διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων, της Δημόσιας Υγείας και Παιδείας, του ξεπουλήματος της χώρας.
•Για τη σύνδεση και τον συντονισμό του δικού μας αγώνα με τον αγώνα όλων των εργαζομένων ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές.
•Για την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής των μνημονίων που εξαθλιώνει τον λαό και μετατρέπει την χώρα σε αποικία.
•Για την ανασυγκρότηση των συλλογικών διαδικασιών του συλλόγου μας και την ενεργή συμμετοχή όλων σε αυτές
•Για να μετατραπεί ο σύλλογος σε σπίτι όλων των εργαζόμενων και να σταματήσει να είναι το τσιφλίκι κάποιων συνδικαλιστών.
•Για να μπορούν οι εργαζόμενοι να αποφασίζουν οι ίδιοι για το πως θα υπερασπιστούν τις συλλογικές κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους.
•Υπερασπιζόμαστε τις συλλογικές διαδικασίες και τον μαζικό ενωτικό αγώνα ως μονόδρομο για ένα καλύτερο αύριο κόντρα στην λογική της ανάθεσης και του μικρότερου κακού, κόντρα στον συμβιβασμένο συνδικαλισμό.
Οι καλύτερες μέρες δεν θα ρθουν αν δεν τις φέρουμε εμείς!
Βήμα σε αυτή τη κατεύθυνση η ενεργή συμμετοχή όλων
στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας.
Σάββατο 01/06 ξενοδοχείο LEDRA MARIOT (9:30 π.μ)
